ไผ่รวก

ไผ่รวก

ไผ่รวก

ชื่อวิทยาศาสตร์

Thyrsostachys siamensis Gamble

ชื่อวงศ์

GRAMINEAE

ชื่อท้องถิ่น

  • ภาคกลาง เรียก ไผ่รวก
  • ภาคเหนือ เรียก ไม้ฮวก
  • เขมร-แม่ฮ่องสอน เรียก แวปัง
  • กะเหรี่ยง-เชียงใหม่ เรียก แวบ้าง
  • ฉาน-แม่ฮ่องสอน เรียก สะลอม

ลักษณะทั่วไป

ไผ่รวกเป็นไผ่ลำเล็กขึ้นชิดแน่นทึบ เส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 2.5 ซม. สูง 5–10 เมตร ไม่มีหนาม หน้าใบมีขนเล็กๆ กาบหุ้มลำบางแนบชิดกับลำไม่หลุดร่วงเมื่อแก่ กาบหน่อสีขาว ปล้องยาว 7–23 ซม.

การปลูก

มีขึ้นเองตามป่าราบและบนเขาสูงๆ แพร่พันธุ์ด้วยหน่อซึ่งจะแทงออกมาจากโคนต้น

สรรพคุณทางยา

  • ใบ รสขื่น เฝื่อน ขับและฟอกล้างโลหิต ขับระดูขาว แก้มดลูกอักเสบ และขับปัสสาวะ
  • ตา รสเฝื่อน แก้ร้อนใน กระหายน้ำ แก้ไขพิษ
  • ราก รสกร่อย เอียนเล็กน้อย ใช้ขับปัสสาวะ แก้ไตพิการ ขับนิ่ว
  • หน่อไม้ตาเต่า รสขื่นขม ติดจะร้อน แก้ตับหย่อน ตับทรุด ม้ามย้อย แก้กระษัย และเลือดเป็นก้อน

คติความเชื่อ

ไผ่รวกเป็นไม้ตามทิศที่กำหนดไว้ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ (อีสาน) แต่ยังไม่มีหลักฐานยืนยันแน่ชัด

ไผ่รวก


ทิศอุดร (ทิศเหนือ)

ทิศอีสาน (ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ)

ทิศบูรพา (ทิศตะวันออก)

ทิศอาคเนย์ (ทิศตะวันออกเฉียงใต้)

ทิศทักษิณ (ทิศใต้)

ทิศหรดี (ทิศตะวันตกเฉียงใต้)

ทิศประจิม (ทิศตะวันตก)

ทิศพายัพ (ทิศตะวันตกเฉียงเหนือ)

เนื้อหาที่เกี่ยวข้อง