ว่านหางจระเข้

ชื่อวิทยาศาสตร์

Aloe indica Royle.

วงศ์

LILIACEAE

ชื่อสามัญ

–

ชื่ออื่นๆ

ว่านหางจระเข้, หางจระเข้ หางตะเข้ (ภาคกลาง) ว่านไฟไหม้ (ภาคเหนือ)

ลักษณะทั่วไป

ไม้ล้มลุกอายุหลายปี สูง 0.5-1 เมตร ลำต้นเป็นข้อปล้องสั้น ใบเป็นใบเดี่ยว ออกเรียงเวียนรอบต้น ใบหนาและยาว โคนใบใหญ่ ส่วนปลายใบแหลม ขอบใบเป็นหนามแหลมห่างกัน แผ่นใบหนาสีเขียว มีจุดกระสีขาวถึงสีเขียวอ่อน อวบน้ำ ข้างในเป็นวุ้นใสสีเขียวอ่อน ดอกออกเป็นช่อกระจะที่ปลายยอด ก้านช่อดอกยาว ดอกสีแดงอมเหลือง โคมเชื่อมติดกันเป็นหลอด ปลายแยกเป็น 6 แฉก เรียงเป็น 2 ชั้น รูปแตร ผลเป็นฝักแห้งรูปกระสวย

การปลูก

ว่านหางจระเข้ปลูกง่าย โดยการใช้หน่ออ่อน ปลูกได้ดีในบริเวณทะเลที่เป็นดินทราย และมีปุ๋ยอุดมสมบูรณ์ดี จะปลูกเอาไว้ในกระถางก็ได้ ในแปลงปลูกก็ได้ ปลูกห่างกันสัก 1-2 ฟุต เป็นพืชที่ต้องการน้ำมาก แต่ต้องมีการระบายน้ำดีพอ มิฉะนั้นจะทำให้รากเน่าและตาย ว่านหางจระเข้ชอบแดดรำไร ถ้าถูกแดดจัดใบจะเป็นสีน้ำตาลแดง

การขยายพันธุ์

ขยายพันธุ์โดยการแยกลำต้น

สรรพคุณทางยา

ส่วนวุ้นจากใบใช้รักษาแผลไฟไหม้ การอักเสบของผิวหนัง หรือใช้ผสมกับขี้ผึ้ง ใช้ทารักษาผิวหนังถูกแสงแดดทำให้เนื้อไหม้เกรียม และป้องกันรังสี รักษาอาการคัน รักษาฝ้า จุดด่างดำบนใบหน้า ส่วนใบสดๆ ใช้ฝานหนาๆ แล้วทาปูนแดงที่วุ้นแล้วใช้ปิดขมับ รักษาอาการปวดศีรษะ ทำให้เย็นดูดพิษ รากและเหง้า นำไปต้มกินรักษาโรคหนองใน